1. Aanleiding voor deze website

“There is no greater agony than bearing an untold story inside you.”
Maya Angelou

Eindelijk vrij
Het is november 2023, ik ben net 58 jaar geworden. Het seksueel misbruik dat me tussen mijn 14e en 18e jaar overkwam is al die tijd met me meegereisd. Fysiek en psychisch. Eerst als speldenprikjes over mijn huid die bij elk geluid, elke geur, elke omgeving of gebeurtenis die me aan die tijd deed denken opkropen tot in mijn nek.
“Aansteller”, zei mijn innerlijke stem.
Daarna als pingpongballen in mijn buik die op specifieke momenten steeds harder tekeer gingen en me de adem benamen en het functioneren belette.
“Slapjanus”, zei mijn innerlijke stem.
De pingpongballen smolten samen tot een constant aanwezige zware bal in mijn maag die ik diep wegdrukte, net zolang en zo diep dat ik de bal niet meer opmerkte. Er ontstond een scheur in mijn binnenwereld: een gevoel van outcast zijn, vervreemding van mezelf en leegte waarvan ik naarmate de tijd verstreek, dacht dat iedereen dat zo had. Terwijl al die anderen verder gingen lukte mij dit niet. Studeren, werken, deelnemen aan het maatschappelijk leven.
“Loser”, zei mijn innerlijke stem.

Ik ben 52 en kom regelmatig gefrustreerd en gedeprimeerd thuis van mijn werk. Ik durf mijn grenzen, wensen en ambities niet aan te geven, omdat ik bang ben dat ik dan ontslagen word of mijn plek kwijt raak. Hoe vaak mijn partner ook zegt dat ik zoveel talenten heb, dat ik hartstikke slim ben … ik wantrouw het. Ik hecht meer waarde aan wat de manipulaties van mijn emotioneel behoeftige leidinggevende mij vertellen. Als ik op een dag tussen mijn twee dochters in op de bank zit te huilen en zij mij troosten en zeggen dat ik het écht wel kan, weet ik verstandelijk dat dit de omgekeerde wereld is en er iets helemaal mis gaat. Ik ga op zoek naar professionele hulp “om op mijn werk wat zelfverzekerder te worden”.

“Zeg me wat ik moet doen, hoe lang denk je dat dit duurt?”, vraag ik haar.

Er volgen vijf jaar therapie met pijnlijke herbelevingen, nachtmerries en confronterende gesprekken. Ik start een lange kruistocht langs al die volwassenen van toen die mij hiertoe veroordeelden door de andere kant uit te kijken, of in een aantal gevallen door mij te veroordelen. Er volgt een wanhopig besef van gemiste kansen en gemist levensgeluk.
En dan, op een dag, kan ik weer door mijn eigen levensboek bladeren. Ook de zwarte aan elkaar geplakte pagina’s van mijn pubertijd zijn losgeweekt en horen weer bij mij. De PTSS is overwonnen. Ik ben weer in liefdevolle verbinding met het meisje dat ik was.
Ik ga, met zóveel trots en vreugde, de wetenschappelijke master volgen waar ik al zo lang naar verlang, maar waarvan ik het geloof in mezelf miste om er aan te beginnen. Ik vind mijn droombaan. Ik voel me vrij en ben gelukkig. De olifant in de kamer van ons gezinsleven die het misbruik is geweest is verdwenen. Ik doe ertoe! Ik hoor erbij! Ik ben niet meer bang te praten over het misbruik, veroordeeld te worden, ik ben de schaamte en de schuld voorbij.

Hersentumor
En dan krijg ik in april van dit jaar te horen dat ik een kwaadaardige hersentumor heb en mijn levensprognose vanaf dat moment wordt op 12-14 maanden geschat.
En mij overvalt haast. Haast om mijn levensverhaal te vertellen. Na te laten en kenbaar te maken waar ik het meest trots op ben en waarom dat geen vanzelfsprekendheid was. Geen Nobel prijs, ook geen gigantische bankrekening of ongelofelijke muzikale- of sportprestatie. Nee. Ik ben het meest trots op het gezin dat ik moet gaan achterlaten. Mijn kinderen, hun partners, de kleinkinderen en mijn partner vanaf mijn 18e en de vader van mijn kinderen: het is een geweldige roedel geworden. De verbinding die ik met hen heb is puur, krachtig en kwetsbaar tegelijk. Zonder emotionele ruis. Het geeft mij zoveel troost dat ik weet dat zij in liefde om me heen zijn en dit laatste stuk samen met mij gaan.
Ik ben niet meer eenzaam van binnen. Ik doe ertoe. Ik hoor erbij. Voor altijd.

En nu heb ik haast om het verhaal te vertellen. Wat mij als meisje overkwam en wat daarvan de betekenis is geweest.
Hoe dit het moeilijkste ingrediënt in mijn leven was en hoe ik dit overwonnen heb.
Ik was al niet meer bang om erover te spreken, maar nu heb ik plots niet veel tijd meer.
Daarom deze website. Waar te lezen is wat er precies gebeurd is destijds, waar alle processen en gebeurtenissen die daarna hebben plaatsgevonden omschreven staan en waar alle documenten die daarbij horen te vinden zijn: voor wie het wil weten.

Meer begrip

Het is mijn grootste prestatie geweest en ik heb het verlangen dit publiekelijk te vertellen voordat ik moet gaan. Dit wil ik voor mezelf, omdat het mijn levensverhaal is waar ik trots op ben, maar ik wil het vooral omdat ik hoop dat deze (kwetsbare) inkijk in mijn levensverhaal bij zal dragen aan meer begrip voor de patronen en systemen rondom seksueel misbruik.

Omdat ik hoop dat andere slachtoffers er hoop en troost uit kunnen putten. Heling is mogelijk! Ook na 35 jaar! En dat is áltijd zinvol! Want zélfs nu mij het ondraaglijke lot treft dat ik zal komen te overlijden ben ik oprecht gelukkig dat ik het zware emotionele werk, dat voor deze heling nodig was, verricht heb.

Want mijn verbinding met mezelf, en daardoor ook met iedereen die ik liefheb, is hersteld. Ook sterven is een levensproces, je verliest elke dag een beetje. Ik ben in staat mezelf en mijn geliefden liefdevol te omarmen tijdens dit proces. En regie te nemen. Omdat ik weer van mezelf ben. En erbij hoor. Nu en voor altijd, ook als ik er niet meer ben.

Bovenal hoop ik wat meer inzicht te geven in het grote belang van wat omstanders ‘durven te zien’. Die reactie van élke omstander dóet ertoe! Er zijn in de periode dat ik misbruikt werd zóveel verantwoordelijke volwassenen geweest die wegkeken … uit angst voor eigen belangen, maar ook door het eenvoudig niet voor mogelijk te houden dat die leuke gymleraar met zijn aardige vrouw dit soort praktijken met minderjarige meisjes erop nahielden. Juist dit ‘kan niet waar zijn’-effect wordt door seksuele roofdieren actief ingezet als dekmantel.

Kijken is nog geen zien

Die stilte van omstanders en de beschuldigende vinger die voor mij in die stilte verborgen lag, was een tweede ronde van psychische verkrachting. Met onnodig levenslang trauma tot gevolg.

Kom in actie! En als je niet weet hoe of wat, vraag een professional hoe of wat. Dúrf te zien waar je ogen naar kijken. Kijk naar de cijfers en je wéét … het gebeurt ook in mijn klas, ook in mijn familie, ook op mijn school, ook in mijn bedrijf, ook op mijn dansopleiding, ook in mijn politieke partij, ook in mijn huisartsenpraktijk, ook op mijn universiteit. Om een start met heling te kunnen maken heeft elk slachtoffer van seksueel misbruik en geweld het eerst nodig dat ómstanders zien, spreken en handelen om daarin de erkenning te mogen ervaren dat wat hen werd aangedaan nooit had mogen gebeuren.

Daarom in het kader van #durftezien … deze website.

Reageer gerust, a.wintels@outlook.com, dat vind ik fijn, maar houd het vriendelijk.

Liefs en heb lief, Anne-Marie Wintels

3. Tijdlijn seksueel misbruik

De namen van de twee andere slachtoffers van het seksueel misbruik, Sandra en Elly, en de vriend van de familie van Elly, Frans Ginters, zijn gefingeerd. Hun werkelijke namen zijn bij ons bekend.

De relatie van Frank Bakermans voorafgaand aan de relatie met Anne-Marie

Eind 1979 – Frank Bakermans heeft een beginnende relatie met Sandra, leerling van het Marianum. Het blijft bij ‘kussen’ en wat ‘voelen’. De ouders van Sandra krijgen er hoogte van en begin 1980 wordt de relatie beëindigd.

14 jan 1980 – Uit brief Frank Bakermans aan ouders Sandra:

“Op het moment dat Sandra tot de conclusie zou komen dat ze onze relatie wil beëindigen en ik de overtuiging heb dat het een zeer bewuste en gemotiveerde keuze van haar is zal iedere toenaderingspoging van mijn kant onmiddellijk stoppen. Uw welp staat op het punt het nest te verlaten en is niet zo jong meer dat zij volledige bescherming behoeft.

U hebt uw visie op het gebeure blijkbaar al naar buiten gebracht want rector Seelen is reeds op de hoogte waar u als indirecte bron werd vermeld.”

16 jan 1980 – Uit brief Frank Bakermans aan Sandra en haar ouders:

“Gisteren ontving ik je brief waarin je aankondigt en motiveert dat je er een streep onder wil zetten. Ik heb er een lange avond over gedaan om je besluit te interpreteren en ik zal het uiteraard respecteren. (…) Ik ben ook teleurgesteld in mezelf dat ik dit niet eerder ingezien heb. Het zo eerlijk uiten en doorgeven van mijn gevoelens heeft mede mezelf de das om gedaan (…) maar ik ervaar het als een noodzakelijk en redelijk gevolg van mijn principes.”

Tegen Anne-Marie praat Frank Bakermans direct bij aanvang, begin 1980, over de relatie met Sandra. ‘Dat hij over deze relatie bij rector Seelen op het matje is geroepen’ en ‘Dat ze daarom voorzichtig moeten zijn’ en dat ‘…zij haar mond moet houden over hun relatie totdat zij 16 is.’

Naar aanleiding van de sommatie van Mieke Wijdeveld om de website te verwijderen schrijft slachtoffer Sandra op 18 feb 2024 Mieke een brief en gaat in op rol van Mieke:

“Die grote vraag: “hoe kon het gebeuren dat niemand ingreep?”, daarbij heb jij een bepalende rol gespeeld. Want dat kon door de intensieve samenwerking tussen Frank en jou. Jullie waren zo ontwapenend doordat jullie beiden heel vriendelijk en joviaal overkwamen, en altijd deden alsof je anderen het beste gunde, ook jouw mond liep ervan over: van liefde delen kwam nog meer liefde. Die theorie (eigenlijk voor volwassenen relaties) was jullie hypocriete propaganda die ten alle tijden -door jullie beiden -werd rondgestrooid, geschreven, en bejubeld, iedereen werd met stroop gesmeerd (de energie en de tijd die daarin gegaan moeten zijn!!). Dat Frank gericht was op seks met leerlingen van school, dat wist je, maakte ervoor ruimte in je bed, je was er getuige van, je stimuleerde, legde rookgordijnen, oefende druk uit, manipuleerde, en faciliteerde in praktische zaken. Dat kon jij heel goed doen omdat jullie zowel partners als collega’s waren en elkaar door dik en dun steunden. En jij suste iedere verwarring of verontrusting en bracht ouders, leerkrachten en vrienden in slaap met de propaganda. Je werkte dus “naar hartenlust” mee aan Frank zijn pedofiele lustbevrediging en mede daardóór tuinde iedereen erin.”

Sandra legt uit wat aan de aanranding door Frank vooraf ging:

“Jullie beiden nodigden mij uit op vakantie naar Corsica (gelukkig dat ik niet mee mocht van mijn ouders). Terwijl mijn ouders dachten dat “het” voorbij was betrokken jullie mij desondanks bij toxische geheimen en stiekem gedoe, zodanig op een manier dat ik totaal onbewust nog meer in jullie complot gezogen werd. Jullie echtelijke bed werd aangeboden terwijl jij in huis was (Frank beledigd dat ik niet erop in ging!). En daarna nogmaals (ik schrok me te pletter) toen Frank zei dat jij was weggegaan om ons 2 alleen te laten, én dat we jullie bed konden gebruiken. Wat ben ik blij dat ik op diezelfde avond Frank van mij heb afgeduwd terwijl hij mij aanrandde. Aan jou heeft het zeker niet gelegen dat ik aan Frank ontkomen ben.”

De Limburger publiceert op 2 maart 2024 een artikel over het seksueel misbruik, met daarin ook een interview met Sandra en aanvullende en nieuwe informatie over haar relatie met Bakermans.

5. Einde relatie Anne-Marie met Frank Bakermans

Februari 1984 ontmoet ik mijn huidige man Jeroen Kouwenberg (later mijn echtgenoot, en vader van mijn kinderen). Ik word verliefd en hij ook op mij, maar ik weet me geen raad met zijn toenaderingen.

In sept 1984 ga ik op kamers in Nijmegen, en begin aan de universiteit met een studie politicologie. Frank vindt het heel moeilijk dat ik door de week niet meer naar hem kom dus er komt extra druk op de weekenden te staan. Hij komt één keer naar mijn kamer in Nijmegen waarop mijn nieuwe huisgenoten na afloop onmiddellijk tegen me zeggen: 'Wat moet jij met die oude vent?’ Ik schaam me.

Omstreeks najaar 1984 – Anne-Marie studeert in Nijmegen en komt bij toeval haar geschiedenisdocent Monique Leclercq tegen. Ze lucht haar hart over de relatie met Frank Bakermans bij haar. Leclercq zegt tegen Anne-Marie:

‘Hij heeft de mooiste bloem van het Marianum nog in de knop geplukt.’

Leclercq onderneemt (helaas) geen actie tegen Frank Bakermans.

Naar Grubbenvorst

In de weekenden ga ik met lood in mijn schoenen naar Grubbenvorst, en die gang wordt ondraaglijk zwaar. Hij bedelft me onder verwijten en minachting die ik alleen kan ontlopen door seks met hem te hebben. De wurggreep van de opgedrongen verantwoordelijkheid die ik voel voor zijn volwassen behoeften, maar ook voor die van haar en voor wat het zou betekenen voor hun huwelijk als ik me hiervan los zou maken, die wurggreep wordt steeds strakker en belet me het functioneren. En belet me ook het aangaan van nieuwe vriendschappen in Nijmegen. Ik voel me meer gevangen dan ooit. Maar kan er met niemand over praten. Iedereen denkt dat ik dit zelf wil en ik geef mezelf nog steeds niet toe dat dit niet zo is. Ik denk nog steeds dat dit een relatie is. Ik fantaseer dat hij een andere vriendin krijgt of dat hij op reis moet, heel ver weg. Ik ben verward, heel onzeker, schrikachtig en ik voel mij vooral een heel slecht mens. Ik kan me slecht concentreren en ben ongelukkig en eenzaam. Het idee dat hij me zal blijven bezoeken op mijn kamer in Nijmegen en ik hem mee moet slepen de rest van mijn leven in wordt zó verstikkend dat ik al mijn moed bij elkaar raap en denk, dán maar een heel slecht mens … en ik laat Frank weten dat ik stop met de ‘relatie’. Het is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Een dikke pak papieren verwijten vind ik direct daarna in mijn brievenbus.

Frank schrijft hierin:

"Vier jaar omgang, lief en leed, vol diepe gevoelens, meeleven, meedenken, meevoelen. Een enorme brok betrokkenheid, zó de deur uitgekieperd. Zonder overleg besloten. Ik begrijp niet dat jij als jeugdige minder verantwoordelijkheid, meer vrijblijvendheid, meer rechten denkt te hebben in onze relatie. Dat heb ik nooit gepresteerd. Ik verwijt je onzorgvuldig gedrag in dit besluit te stoppen. Zo maak je diepe wonden. Een zorgvuldig gezamenlijk gedragsonderzoek, had vooraf moeten gaan. Je had met je wanhoop eerst bij mij moeten komen. Ik wil ruimte om mijn twijfels te bespreken. Als ik jouw met je expansiedrang serieus moet nemen, moet je mij met mijn twijfels ook serieus nemen."

Mieke laat me weten dat hij een week alleen naar de Ardennen is gegaan, en dat zij zich zorgen maakt dat hij zelfmoord zal plegen.

Mes in de rug

Frank stuurt ook mijn ouders een kaart. Een afbeelding van een persoon met een mes in zijn rug. Hij sprak hun aan op het feit dat ik met het beëindigen van de relatie hem een dolk in zijn rug had gestoken.

Grip krijgen

Ik kan niet meer normaal functioneren en stop na een aantal maanden al met mijn studie en verhuis terug naar Venlo. Daar probeer ik als 19-jarige grip te krijgen op wat er allemaal gebeurd is. Ik schrijf dan ‘Mijn verhaal’. Ik heb nauwelijks contacten met peers, en bij een voorzichtige poging een vriendin uit de schooltijd te laten weten dat ik zo in de knoop zit met mezelf krijg ik meteen te horen: ‘maar jij wilde dit toch zelf?’ Die zin krijg ik nog daarna nog héél vaak te horen. Nu kan ik dat begrijpen, toen voelde ik mij veroordeeld tot de schuldige. Het enige positieve was dat er ruimte kwam voor mijn gevoelens. Al was dat vooral pijn, verdriet en eenzaamheid. Ik huil in die periode elke dag. In de loop van de tijd komt er echter ook een enorme boosheid omhoog. Woede richting Frank en ook Mieke.

Uit aangifte seksueel misbruik, proces-verbaal (2018):

“Het stopt als ik mijn huidige man ontmoet en op kamers ga. In de weekenden naar hem gaan maakte me misselijk van de schuldgevoelens en de verantwoordelijkheid voor hem en zijn leven . Ik beëindig alles. Volgens mij met een brief. Het is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Terwijl ik in mijn leven daarna best nog wat moeilijke dingen heb meegemaakt ervaar ik dit nog steeds zo. Je losmaken van iemand die je emotioneel en lichamelijk totaal in zijn macht heeft en overheerst is ongelofelijk moeilijk: “Ik heb het aangekund, ik ben van hem af, en mijn leven komt me zo licht en dragelijk voor zonder hem” zeg ik in mijn dagboek . Ik ben dan nog zo naïef dat ik denk dat het daarmee klaar is.”

Omstreeks begin 1985 – Anne-Marie zoekt de confrontatie op met Mieke Wijdeveld. Ze gaat naar een vergadering van een vrouwengroep waar het thema ‘vrouwenrechten’ wordt besproken. Ze weet dat Mieke lid is van de groep en er ook zal zijn. Op een geschikt moment brengt ze, in aanwezigheid van circa 25 andere vrouwen, het gesprek op de ‘relatie’ die zij heeft gehad met haar man Frank en hoezeer ze daaronder geleden heeft en dat hij ook met andere meisjes ‘relaties’ heeft gehad en nu nog steeds heeft. Anne-Marie noemt haar schijnheilig door hier mooi over ‘vrouwenrechten’ te praten, maar ondertussen het wangedrag van haar man goed te keuren. Mieke reageert niet.

Het signaal van Anne-Marie wordt (helaas) niet door de andere vrouwen opgepikt. Er gebeurt verder niks.

Omstreeks juli 1985 – Anne-Marie zet haar ervaringen en kijk op het seksueel misbruik op papier.

Anne-Marie in ‘Mijn verhaal’ (1985, 19 jaar):

“Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, en neem me voor brieven uit die tijd te gaan herlezen. Voorzichtig neem ik een stapel brieven uit de kast. Máánden niet meer naar gekeken. Ik lees angstig wat zinnen en draai zenuwachtig op mijn stoel. De emoties zijn er nog steeds, ik schijn ze alleen op te hoeven roepen. Het verwondert me, zoals het me iedere keer verwondert. Ik lees verder, en met een hartgrondig ‘klootzak!’, smijt ik de brieven op de grond. Ik huil van woede en denk, dit lukt me nooit. Tot ik me realiseer dat dit de juiste gevoelens zijn om een start te maken.”

“Naar mijn idee heeft het feit dat hij leraar was de volgende consequenties: Ik had een ongewenste relatie, zoals er zoveel zijn, zo ook huwelijken. Maar naast de factor - man die macht over vrouw heeft - kwam er de factor man over meisje, en leraar over leerling bij. Dat plaatste mij in een driedubbel ongunstige positie. En dat heeft voor mij de consequentie gehad, dat deze ervaring erg diep geworteld zit, en voor een deel mijn persoon lijkt te bepalen. Toen ik met hem brak, heb ik ook met iets wezenlijks van mezelf gebroken. Dat was wat pijn deed, niet de breuk met hem, ik heb daar geen seconde spijt van gehad, nooit.”

Begin 1984 tot circa 1989 – Relatie Elly en Frank Bakermans

Oud-docent Ben Bettinger verklaart:

“Op het Marianum was het een publiek geheim dat Frank relaties had met leerlingen, o.a. Elly geloof ik, welke op gespannen voet stonden met de opvattingen van vele collega’s inclusief de mijne.”

Anne-Marie wisselt met Elly, rond 2018, in een paar gesprekken ervaringen uit. Uit het verslag van Anne-Marie:

“Frank en zij ontmoeten elkaar ‘s morgens heel vroeg. Ze ervaart vooral de vernederingen, de beledigingen, het uitlachen, het bezitterige en jaloerse als belastend.

Op enig moment gaat Elly met haar ouders op vakantie naar Frankrijk. Vrienden van de familie, Frans Ginters en zijn vrouw, gaan ook mee. Tijdens deze vakantie staat onaangekondigd Frank Bakermans op dezelfde camping.”

7. Het onderzoek van leraar Engels Nico Roomans

In een gesprek in 1988 met leraar Engels Nico Roomans vertelt Elly, een 3^e slachtoffer van Frank Bakermans, over het seksueel misbruik. Het misbruik startte toen Anne-Marie nog een relatie had met Frank Bakermans. Elly zet Roomans op het spoor van Anne-Marie.

Uit het verslag van een gesprek van Anne-Marie met Elly:

“Roomans vangt haar op school op als ze op een dag moet huilen en hij vraagt wat er is. Ze vertelt alles. Hij zegt ‘dat kan niet, daar gaan we wat aan doen.’ Hij verzamelt bewijs en bezoekt ook mij.”

Romans voert met Anne-Marie en Jeroen meerdere gesprekken over het seksueel misbruik. Hij is geschokt en geeft Anne-Marie erkenning dat dit nooit had mogen gebeuren. Hij brengt verslag uit aan het bestuur van Marianum.

Bakermans wordt eind 1989 op non actief gesteld (met ziekteverlof) en van school verwijderd en ontslag volgt op 1 augustus 1990 (met ingang schooljaar 1990/91).

Omstreeks 1990 – Verklaring 20 nov 2018 van oud-conrector Wiel Heijckers

“In mijn herinnering namen enkele oud-leerlingen en tevens vriendinnen van Elly een docent van het Collegium Marianum in vertrouwen. Deze docent, de heer R, hield gesprekken met deze vriendinnen. Hij rapporteerde aan het team van schoolleiding en bestuur. Dit team voerde gesprekken met Bakermans en andere betrokkenen. Binnen de schoolleiding werd ik voor zover nodig op te hoogte gehouden.

Bij bestuur en schoolleiding was de verontwaardiging over het gedrag van Bakermans groot. Met walging werd kennis genomen van de opvattingen van de man. Er was maar één conclusie mogelijk: Deze onverlaat moest links- of rechtsom zo snel mogelijk weg van de school. Er werd gekozen voor een rechtspositionele oplossing waardoor Bakermans kon worden ontslagen. Het pijnlijke aan deze oplossing was dat Bakermans de mogelijkheid behield op een aanstelling als docent op een andere school. De belangen en wensen van alle partijen, behalve die van de dader, werden gewogen. Hoe dan ook Bakermans moest weg. De vrees dat hij opnieuw moest worden aangesteld vanwege de geldende wachtgeldregeling was groot. Nadien werden pogingen ondernomen de toenmalige partner van Bakermans buiten de deur te zetten. Dat lukte niet.”

Uit aangifte seksueel misbruik, proces-verbaal (2018):

“Na mij was er weer een meisje geweest: Elly. Ik wist van haar bestaan, omdat hij al seks met haar had toen hij het ook nog met mij had. Hij intimideerde mij met haar, probeerde me jaloers te maken en haar met mij begreep ik later. Zij was bij dhr Roomans in de les in tranen uitgebarsten en heeft hem alles verteld. Daarop is dhr. Roomans ook mij komen bezoeken. Er is toen door hem aan mij gevraagd of ik aangifte wilde doen. Mijn gevoelens had ik toen zo verdrongen, mijn leven met één of twee kindjes toen (ik weet het jaartal niet meer zeker) zo kwetsbaar nét op de rit, dat ik het oprakelen van alles niet wilde en durfde. De overtuiging diep van binnen dat het toch ook aan mij had gelegen speelde daar een grote rol in: dat zou vast en zeker uitkomen als er een rechtszaak zou komen. Daar was ik heel erg bang voor. Ik kon over die angst helemaal niet heen kijken. Toen ik tijdens de therapie naar dat moment terug durfde te kijken, heb ik een paar weken enorme spijt gehad dat ik dat toen niet heb gedaan. Zijn ingrijpen heeft geleid tot het ontslag van Frank. (…). Maar onder welke omstandigheden en voorwaarden dit gegaan is weet ik niet. En heeft ook nooit iemand mij verteld. Ik kreeg een intimiderende brief van de familie van Mieke, de vrouw van Frank, om af te zien van mijn verhaal. Mieke Bakermans (tegenwoordig Wijdeveld) blijft op de school werkzaam. Zij werkte daar als gymdocent maar ook als counselor voor leerlingen die persoonlijke problemen hadden.”

9. Start onderzoek gepensioneerde zedenrechercheur Ton Gorissen

27 maart 2018 – 1^e bezoek aan advocaat Marcel Heuvelmans. De strafbare feiten zijn helaas verjaard. Een strafrechtelijke weg is hierdoor niet meer mogelijk. Heuvelmans heeft direct Ton Gorissen erbij betrokken, een ervaren, gepensioneerde zedenrechercheur. Gorissen start een onderzoek met als doel het verzamelen van bewijsmateriaal om uiteindelijk alsnog een aangifte te doen bij de Politie en een feitenrelaas in te dienen bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven.

22 april 2018 – Gesprek Ton Gorissen met Frank Bakermans en zijn huidige partner Linda.

Uit het verslag van Gorissen:

“Hierop volgde een spontane en korte, maar aan duidelijkheid niets te wensen overgelaten, bekentenis van Frank Bakermans over hetgeen er tussen hem en Anne-Marie was voorgevallen. Hij gaf o.a. aan dat: Hetgeen er gebeurd was nooit had mogen gebeuren. (…) Het voor hem, hoewel later, duidelijk was dat hij Anne-Marie seksueel had misbruikt waarbij het hebben van geslachtsgemeenschap gewoon was tussen hun beiden. (…) Zijn toenmalige partner Mieke (eveneens werkzaam als docent) op genoemde school volledige op de hoogte was van het door hem gepleegde seksueel misbruik. Het seksueel misbruik namelijk veelvuldig plaats vond in hun woning en Mieke de slaapplaats naast Frank moest afstaan aan Anne-Marie.”

“Met z’n drieën maakten wij de afspraak dat er gezocht werd naar een datum voor een persoonlijk contact tussen Frank en Anne Marie. Hierbij werd eveneens de afspraak gemaakt dat ik hierbij, ter ondersteuning voor Anne Marie, aanwezig zou zijn. Er zou nog gekeken worden wie er ter ondersteuning van Frank bij het gesprek aanwezig zou zijn. Voor het maken van de afspraak werden telefoonnummers uitgewisseld.

Onmiddellijk na het weekend werd de gemaakte afspraak voor het gesprek tussen Frank Bakermans en Anne Marie Wintels telefonisch door Linda geannuleerd. Hiervoor werden medische argumenten gebruikt en werd uitleg gegeven dat een dergelijk gesprek niet wenselijk was gelet op de gezondheidstoestand van Frank. Meerdere betrokkenen; Linda, Mieke en Paul moesten in deze situatie nadrukkelijk voor het belang van Frank kiezen.

Door mij werd aan Linda duidelijk gemaakt dat ik het afzeggen van de afspraak meer dan teleurstellend vond en er geen enkel begrip voor kon en op wilde brengen.”

16 mei 2018 – Anne-Marie doet samen met Ton Gorissen aangifte seksueel misbruik bij de Politie.

21 jun 2018 – Gesprek Ton Gorissen met Mieke Wijdeveld (de ex-partner van Frank Bakermans). En op 26 juni 2018 gesprek Anne-Marie, Mieke Wijdeveld en Ton Gorissen.

Ter voorbereiding op het gesprek met Mieke stelt Anne-Marie een document op met wat ze tegen Mieke wil zeggen.
Uit de voorbereiding van Anne-Marie:

“Het heeft een enorme impact gehad op mij. Op een leeftijd waarin andere pubers de wereld gaan ontdekken en zich zelf, werd ik omringd met mensen die mijn grenzen systematisch negeerden en overschreden. Op mentaal, emotioneel en seksueel gebied. Ik heb er heel veel verdriet van gehad dat ik mijn jeugdjaren hier verloren heb, en ik had er geen idee van hoe heftig en ernstig de gevolgen voor mij zouden zijn. Het heeft me zeer beschadigd op allerlei gebieden, en ik draag er nu nog de gevolgen van.”

Ze wil tegen Mieke zeggen dat:

“Je had niet naar mijn ouders mogen gaan en hen vertellen dat het goed was van jou dat Frank met mij een "relatie" had.
Hoe kon je, terwijl je counselor was, dit zo doen? Hoe kon je dit voor jezelf rijmen met elkaar?
Hoe kon je getuige zijn van alle keren dat er seks was in jouw huis, onder jouw dak, in jouw bed ... met een kind nog … zónder dat je hier iets tegen deed?
Waarom werd ik door jou als een volwassene benaderd, met volwassen verantwoordelijkheden op relationeel, seksueel en emotioneel gebied terwijl ik 15 was?”

Anne-Marie is bang voor een aantal reacties zoals “Waarom moet je dit na al die tijd weer oprakelen? Heb je ons nog niet genoeg ellende bezorgd?” en “Wat ben jij een aansteller, zo erg was het allemaal niet. Jij wilde het toch zelf zo? Jij was nogal een type hoor, dus ga nu maar niet net doen alsof jij het slachtoffer bent.”
En formuleert alvast haar antwoorden, zoals op deze vraag “Blijf je ons lastig vallen? Je hebt me al eens uitgescholden ... was dat niet genoeg?” Haar antwoord: Nee.

Uit het verslag van Gorissen:

“Zij (Mieke) gaf aan op de hoogte te zijn van alles wat er zich met betrekking van het gedrag van haar ex-man op het Collegium Marianum had afgespeeld. Ze benoemde dat dit voor haar een verschrikkelijk moeilijke periode was geweest.”

“Door Anne Marie Wintels werd aan mevrouw Wijdeveld duidelijk gemaakt wat het, door Frank Bakermans bij haar gepleegde seksueel misbruik, met haar had gedaan en wat voor gevolgen dit nog steeds voor haar had. Zij benoemde ook de zeer kwalijke rol die Mieke hierbij had gehad. Mieke faciliteerde o.a. het misbruik door toe te staan dat zij met Frank in de ouderlijke slaapkamer sliep en dat Mieke bij hun dochtertje ging slapen. Ook tijdens de vakanties sliep Mieke in de bungalow tent in het ene slaapgedeelte met haar dochter, terwijl Frank in het andere slaapgedeelte met Anne Marie sliep.”

“Door Mieke werd bevestigd dat hetgeen Annie Marie benoemde allemaal juist was. Zij gaf aan dat hetgeen er tussen haar en Frank was gebeurd seksueel misbruik was. Ook bevestigde zij dat zij op de hoogte was dat ook Sandra en Elly door Frank seksueel waren misbruikt.

Vervolgens werd Frank Bakermans op de volgende manier verdedigd door Mieke:

-     “hij was wel de beste gymleraar van de gymsectie”,

-     “weet je hoe het voor mij voelde nadat Frank op het Collegium Marianum ontslagen was?”,

-     “ik was opgejaagd wild na het ontslag van Frank op school”,

-     “ik had nooit iets aan jou gemerkt wat er tussen jullie gebeurde, ja misschien op het laatst”,

-     “jouw ouders vonden het goed wat er gebeurde”,

-     “ik heb er nooit zo tegenaan gekeken”.

Door mij werd deze inbreng van Mieke als zeer ongepast ervaren. Door mij werd zij op de volgende manier op haar kwalijke rol gewezen: “Jij hebt Anne Marie natuurlijk niet lichamelijk misbruikt maar wel geestelijk. Misschien moet je je afvragen wat het ergste is.”

Hierop reageerde Mieke als volgt: “Er is nu een nieuw hoofdstuk aan dit boek toegevoegd en ik ben er niet blij mee, mag ik gaan? Ik was ook slachtoffer en hij ook”.

Uiteraard werd aan Mieke toestemming gegeven om te gaan en werd het gesprek beëindigd.

Enkele dagen na het gesprek ontving ik een brief van Mieke. In deze brief gaf zij o.a. aan niet blij te zijn met mijn rol. Ik had niet naar haar verwachting de rol van “gespreksleider vervult zoals was afgesproken”.

In de brief benoemt ze wel het leed dat Anne-Marie is aangedaan door Frank en waarin ik een bepaalde, “niet zo’n fraaie rol heb gespeeld”.”

9 nov 2018 – Verklaring oud-docent Ben Bettinger

“Op het Marianum was het een publiek geheim dat Frank relaties had met leerlingen, o.a. Elly geloof ik, welke op gespannen voet stonden met de opvattingen van vele collega’s inclusief de mijne.

(…) Frank is onderaan de afvloeiingslijst van het Marianum terechtgekomen en formeel op die grond, er zijn dan onvoldoende lessen ter beschikking, ontslagen.”

28 nov 2018 – Gesprek Anne-Marie met Frank Bakermans, in het bijzijn van Ton Gorissen.

Uit het verslag van Gorissen:

“Frank werd door Anne Marie geconfronteerd met de voor haar zeer vervelende gevolgen, die het door hem gepleegde seksueel misbruik bij haar veroorzaakt hadden. Ook werd hij er door Anne Marie op gewezen dat hij in die periode steeds geweten moest hebben dat hij haar seksueel misbruikte en dat het geen relatie betrof.

Door Frank werd bevestigd dat hij Anne Marie seksueel had misbruikt en dat dit nooit had mogen gebeuren. Ook gaf hij aan spijt te hebben van hetgeen er tussen hen gebeurd was. Hij bood vervolgens zijn excuses aan Anne Marie aan.”

Ter voorbereiding op het gesprek schrijft Anne-Marie een brief aan Frank Bakermans, voor het geval zij hem niet te spreken krijgt. Dan zou ze die brief bij hem kunnen achterlaten.

11. Wat rector Theo Seelen wist en wat hij deed

In het eerste gesprek met Ton Gorissen op 13 nov 2018 probeert Seelen zijn rol te minimaliseren.
Uit het verslag van Gorissen met Seelen:

“Na onze kennismaking (…) gaf de heer Th. Seelen onmiddellijk aan dat hij hier als rector van deze school niet van op de hoogte was. Met een aantal papieren in zijn hand gaf hij aan dat dit gebeurd was na zijn periode als rector.”
“Dhr. Th. Seelen gaf aan dat hij op 1 mei 1990 was opgevolgd door de heer J. Huppertz en dat de heer J. Huppertz mogelijk meer wist over dit onderwerp.”

De gesprekken met Frank Bakermans naar aanleiding van het onderzoek van Nico Roomans vinden in 1989 plaats, als hij nog gewoon werkzaam is als rector. Seelen wordt pas in april 1990 wethouder in Venlo en J. Huppertz start pas in augustus 1990 als waarnemend rector.
Hij maakt het wel heel erg bont als hij beweert er niet vanaf te weten.
Uit het verslag van Gorissen met Seelen:

“Ik deelde de heer Th. Seelen mede, dat er op een bepaald ogenblik een vertrouwelijk onderzoek was ingesteld op de school door de docent Romans. Dhr. Th. Seelen gaf aan geen enkele kennis te hebben van dit ingestelde vertrouwelijk onderzoek.”

Op 29 nov 2018 volgt een gesprek van Ton Gorissen met Theo Seelen en oud-bestuurders Collegium Marianum Van Mackelenbergh en Scheerder. Ook hier probeert hij zijn rol, zonder succes, te minimaliseren. Uit het verslag van Gorissen:

“Aan het begin van het gesprek gaf de heer Seelen opnieuw aan dat e.e.a. zich had afgespeeld op het collegium Marianum in de periode dat hij Wethouder was in de gemeente Venlo. Met name door mevrouw Van Mackelenbergh werd hem zeer nadrukkelijk duidelijk gemaakt, dat het zich juist onder zíjn leiding had afgespeeld.”

Later weet Seelen het zich wel ‘weer te herinneren’. Hij kiest dan een opmerkelijk nieuwe positie: 'begin jaren tachtig wist ik niets, ik hoorde er pas eind jaren tachtig van.'

Tegen deze achtergrond vindt op 12 feb 2020 het gesprek plaats tussen Anne-Marie en oud-rector Theo Seelen waarbij hij schriftelijke excuses overhandigt.

“…, wil ik u ook hierbij schriftelijk mijn excuses naar u maken. Het spijt mij oprecht dat u dit heeft mee moeten maken en het leed dat u hiermee berokkend is. Ik hoop van ganser harte dat het gesprek van vandaag tussen u en mij en daarmee de gelegenheid om uw nare ervaringen met mij te delen, u helpen om het u aangedane leed verder te kunnen verwerken.”

In dat gesprek, waarvan een geluidsopname is gemaakt en waarvan de volledige transcriptie van het gesprek hier te lezen is, confronteert Anne-Marie Seelen dat hij niet heeft ingegrepen:

“Ik wil u alleen maar kenbaar maken dat ik ervan overtuigd ben dat u het wist. Dat het handiger was, beter was, om de andere kant uit te kijken. En om er niks mee te doen. En om de verantwoordelijkheid ergens anders te leggen. En dat vraag ik mij dus af, waarom heeft u nooit iets gedaan? Waarom heeft u uit hoofde van uw functie, als rector, ik was aan uw zorg toevertrouwd, (…) waarom heeft u nooit iets ondernomen?”

Hij zegt niet te weten dat hij Frank Bakermans op het matje heeft geroepen (zoals blijkt uit de brief van Frank Bakermans aan de ouders van Sandra en waarover Bakermans naar Anne-Marie waarschuwde haar mond te houden omdat hij anders opnieuw door Seelen op het matje zou worden geroepen) naar aanleiding van de klacht van de ouders van Sandra.

“Nee, nee. Als Bakermans zegt dat het geheim moet blijven omdat Seelen er anders … dat zegt niks, ja dat zegt bij hem iets. Maar niet dat ik hem daarover heb aangesproken of dat ik daar iets over gehoord heb van hem. Dat zegt niets, dat schrijft hij maar.”

Hoeveel en welke signalen had Seelen volgens hemzelf moeten krijgen?

“In de jaren begin tachtig tot midden tachtig is er geen duidelijk signaal gekomen van dat en dat is er aan de hand.”
“Ik weet dat in die tijd, dat daar dus geen signalen zijn gekomen, dat wij dus op een gegeven moment, wij zijn in die tijd geen recherche, dan moet er ook van betrokkene een signaal komen er is iets aan de hand.”

Hier schuift hij zijn verantwoordelijkheid helemaal van zich af. Hij gooit er dan nog een schepje bovenop:

“Ik kan alleen maar iets als er signalen, harde signalen naar mij komen, niet een geruchtje, die zijn er veelvuldig waren weleens geweest, maar geen duidelijke signalen.”

Dat er wel degelijk, omstreeks 1985, iets aan de hand was en de directe betrokkenheid van Seelen hierbij, blijkt uit de verklaring van oud-conrector Rutten van 28 jan 2020 over een gesprek met de sectie lichamelijke opvoeding over ongewenste intimiteiten.

“Ik herinner mij - na plusminus 35 jaar - dat tijdens een wekelijkse bijeenkomst van rector en conrectoren gesproken is met leden van de sectie lichamelijke opvoeding over "ongewenste intimiteiten". Jaar en dag en wie er precies aanwezig was weet ik niet meer.
In die tijd was dit onderwerp een punt van zorg in de onderwijswereld met de bijbehorende geruchten. Dus ook bij ons. Tijdens dit gesprek bleek dat de opvattingen wel verschilden wat betreft de lichamelijkheid in de omgang. De schoolleiding heeft toen nadrukkelijk het standpunt verkondigd, dat in de verhouding leraar leerling elke intimiteit ongewenst is en dus achterwege moet blijven.”

Ook oud-bestuurder Ineke van Mackelenbergh bevestigt dit:

“Er waren vage geruchten dat de gymsectie “losjes” omging met de leerlingen. Meer niet.”

Maar dit alles was blijkbaar niet voldoende om Frank Bakermans aan te pakken.

Volgens Seelen is er door de ouders van de meisjes geen contact met hem gelegd.

“De ouders (doelend op die van Anne-Marie) hebben ook niet naar mij het contact gelegd van er is iets aan de hand met onze dochter.”

Het contact met de ouders van Sandra omstreeks 1979 met Seelen weet hij zich niet te herinneren. Ook de vriend van de familie van Elly, Frans Ginters, die al omstreeks 1985 een bezoek aan hem bracht en vroeg om in te grijpen, weet hij zich niet te herinneren:

“Dat was in 1985? En het ging over Elly? Nee, kan ik mij niet herinneren. Wat hij daarover verteld heeft, weet ik niet.”
“Nee. Maar die kennis (misbruik door leerkrachten) had ik ook niet. Nee, nee, nee, echt niet.”

Die kennis werd Seelen door Frans Ginters, die zeer verontwaardigd was over het optreden van Frank Bakermans, op een presenteerblaadje aangeboden. Seelen zou actie gaan ondernemen, maar deed niks.

Heeft Seelen zelf de uitzending van Brandpunt op nationale TV op 11 april 1987 gezien waarin Anne-Marie melding maakt van het seksueel misbruik op zijn school? Of via anderen iets van gehoord?

“Staat mij niet voor de geest die uitzending.”

“…maar dat is de situatie. Er waren niet voldoende, harde aanduidingen dat Bakermans …”
Wanneer is iets voldoende of hard genoeg? Is het niet juist de taak van de rector om dit te onderzoeken, Bakermans te confronteren met signalen? Bakermans was geen ontkennende verdachte, maar een overtuigd pedoseksueel die zijn neigingen openlijk verdedigde als hem ernaar werd gevraagd. Zoals destijds na het onderzoek van Roomans is gebeurd, waarover oud-conrector Wiel Heijckers verklaart:

“Met walging werd kennis genomen van de opvattingen van de man.”

Seelen:

“Ik kan niet verklaren, wat ik niet weet, wat ik niet kan hardmaken.”

13. Gesprekken met Roy Palmen, voorzitter College van Bestuur OGVO (Onderwijsgemeenschap Venlo & Omstreken)

Collegium Marianum is per 1 aug 1996 met een aantal andere scholen opgegaan in OGVO.

17 juni 2019 – Brief van advocaat Marcel Heuvelmans aan het bestuur van het Valuascollege (opvolger van Collegium Marianum). De brief wordt verder behandeld door OGVO. Er wordt ons gevraagd wat het doel van onze actie is. We benoemen 4 doelen:

1) Erkenning van het seksueel misbruik, schuldbekentenis en excuses.

2) Een onderzoek door OGVO naar de gebeurtenissen van destijds. Wat hebben de verantwoordelijken wel en niet gedaan? Verantwoording afleggen over de geschiedenis.

3) Als schuld voor het verleden door OGVO wordt erkend, als gebaar van spijt en erkenning een financiële compensatie.

4) Publieke openbaarmaking van de gebeurtenissen van destijds.

Het dossier van het onderzoek van Ton Gorissen wordt grotendeels overhandigd aan de advocaat van OGVO, Hans van Haren.

16 aug 2019 – 1^e gesprek met Roy Palmen, voorzitter College van Bestuur OGVO.

Uit de brief van Roy Plamen:

“Maar in de eerste plaats past een uitdrukkelijke erkenning van het feit dat u gedurende lange tijd veelvuldig en ernstig seksueel misbruikt bent door een leraar lichamelijke opvoeding, in die tijd werkzaam bij het Marianum alwaar u toen tot en met het schooljaar '83-'84 een leerlinge was.

Dat alles is nog ernstiger vanwege de verwerpelijke rol die zijn toenmalige echtgenote, destijds eveneens werkzaam bij het Marianum, (al) die jaren heeft gespeeld.”

“Daarbij moeten wij tot onze ontsteltenis vrezen dat destijds aan het Marianum verbonden, al dan niet verantwoordelijke, individuele personen, ernstige en zeker voor u ingrijpende fouten hebben gemaakt. Zelfs indien wij de gebeurtenissen bezien in het tijdsgewricht van die tachtiger jaren. Voor dat alles passen slechts oprechte excuses.”

“Ten aanzien van F. Bakermans erkennen wij uitdrukkelijk dat er sprake is geweest van seksueel misbruik. Dit had niet mogen gebeuren. U was niet verantwoordelijk voor die relatie. F. Bakermans heeft u gemanipuleerd en zijn macht en daarmee u misbruikt. U is daardoor ernstig leed aangedaan. Dat realiseren wij ons zeer wel. U heeft door zijn handelen daarvoor volstrekt ten onrechte een schuldgevoel gekregen.

Hij zou strafrechtelijk veroordeeld zijn indien de feiten niet verjaard waren.

Ten aanzien van M. (destijds Bakermans-) Wijdeveld erkennen wij expliciet dat zij een verwerpelijke rol heeft gespeeld. Uit uw aangifte maken wij op dat ook zij u gemanipuleerd heeft en volkomen ten onrechte ter verantwoording heeft geroepen. En ook nog schuldgevoelens bij u heeft veroorzaakt. Dat zij het misbruik toestond is onvergeeflijk.

Ook zij zou strafrechtelijk veroordeeld zijn indien de feiten niet verjaard waren.”

“Ten aanzien van het destijds verantwoordelijke schoolbestuur menen wij, op basis van de ons ter beschikking staande gegevens, dat zij op basis van hetgeen zij wisten, snel en adequaat gehandeld hebben: binnen twee dagen nadat het bestuur summier doch in voldoende mate in december 1989 geïnformeerd was, is F. Bakermans ter verantwoording geroepen, op non-actief gezet, ontslag aangezegd en vervolgens daadwerkelijk geëffectueerd.

Ten aanzien van de destijds aan het Marianum verbonden, al dan niet verantwoordelijke, individuele personen hebben wij hiervoor al laten weten dat wij vrezen dat zij ernstige en zeker voor u ingrijpende fouten hebben gemaakt.

Hun handelen of nalaten kunnen wij nu echter niet meer naar behoren beoordelen, met name vanwege een gebrek aan voldoende informatie.”

“Op deze wijze willen wij als Onderwijsgemeenschap voor deze gebeurtenissen uit de tachtiger jaren en de gevolgen daarvan, voor u tot de dag van vandaag, onze gevoelens van oprechte spijt en van oprechte betrokkenheid bij het leed dat u is aangedaan tot uitdrukking brengen.”

13 sep 2019 – 2^e gesprek met OGVO Roy Palmen

Uit de brief van Roy Plamen:

“Met betrekking tot uw verzoek (stap 3) om een financiële compensatie kan ik kort en duidelijk zijn: de feiten zijn strafrechtelijk verjaard en de eventuele civielrechtelijke aanspraken op enige schadevergoeding eveneens, zodat wij daartoe niet bereid zijn.”

“Met betrekking tot uw verzoek (stap 4) ter zake een eventuele publiekelijke erkenning c.a. hebben wij besloten daaraan geen medewerking te zullen verlenen. Zoals in onze bespreking van 16 augustus door mevrouw Geeve adequaat verwoord is, lopen u en uw man, inclusief zijn onderneming, daarbij minst gesproken evenveel risico op ongewenste en onbeheersbare publiciteit als de huidige Onderwijsgemeenschap.”

Reputatiemanager Helmi Geeve is door Roy Palmen ingehuurd.

22 nov 2019 – 3^e gesprek OGVO Roy Palmen en oud-bestuurders mevrouw Van Mackelenbergh en de heer Scheerder. Erkenning door Scheerder dat de 8 punten tellende verklaring nooit door hem verzonden is naar Ton Gorissen.

Uit het verslag van Jeroen:

“Waren zij op de hoogte van het ‘publiek geheim’? Er waren wel vage geruchten, maar het bestuur stond op afstand en had dus ook geen kennis wat er op de school speelde. Daarover moesten ze geïnformeerd worden door de schoolleiding. Het ‘publiek geheim’ zoals omschreven door Bettinger, waren zij niet van op de hoogte. Scheerder maakte een opmerking dat achteraf gezien veel mensen op de hoogte waren, maar iedereen zweeg. Hij gebruikte het woord ‘omerta’.”

“Waarom is Mieke Wijdeveld niet ontslagen? Zij is als zelfstandige persoon beoordeeld en niet als de echtgenoot van Bakermans. Zij hadden geen inhoudelijke kennis van de kwalijke rol van Wijdeveld. Scheerder merkte op dat het op non-actief plaatsen van Bakermans al de nodige reuring veroorzaakte en dat als ook nog eens met Wijdeveld hetzelfde zou gebeuren de commotie zeer groot zou zijn geweest. Ik kreeg de indruk dat ook om die reden er daarom vanaf werd gezien.”

Uit het verslag van Anne-Marie:

“Want Frank Bakermans was, zo zeiden ze, namelijk ongelofelijk populair op school. En als ze Mieke ook nog hadden ontslagen, dan was de school ontploft! Daarom hadden ze dat niet gedaan. Er kwam teveel protest op.”

6 dec 2019 – Brief van Roy Palmen dat traject vanuit OGVO stopt.

“Wij kunnen op dit moment niet meer voor u betekenen. Vanuit OGVO stopt ons gezamenlijke traject hiermee.”

Reflectie Anne-Marie (2023) – Victim blaming

Vaker door oud klasgenoten (op een enkele bevrijdende en helpende uitzondering na): “Maar jij wilde dit toch zelf?”

Door ex-leidinggevende op mijn werk: “Het is jou niet gelukt het te stoppen. Toen ik ooit gezoend werd door iemand wat ik niet wilde heb ik hem gewoon een knietje gegeven.”

Door een Wiskunde docent van het Marianum die ik ontmoette toen hij bij mij achter woonde in Venlo-oost en zijn kind een speelafspraak met mijn jongste dochter had: “Ik vind dat hij niks verkeerd heeft gedaan. Hem is onterecht schade aangedaan hierdoor.”

Een oud docent Duits die ik tegenkwam in Venlo Oost tijdens een avond kerstkransen maken, waarbij hij als vrijwilliger achter de bar stond en ik dacht een vriendelijk praatje te maken omdat ik hem herkende als mijn oud docent Duits: “Nee met jou wil ik niet praten.”

Tijdens een bezoek aan de meubelboulevard herkende ik een oud docent LO en hij herkende mij ook. Daarna staarde hij mij zeker 20 minuten aan steeds als ik opkeek keek hij me recht aan. Hij zei niets en knikte ook niet gedag.

Tijdens het hardlopen vertel ik een loopmaatje over die tijd. Zij heeft ook op het Marianum gezeten. Met een schok stopt ze met lopen, kijkt me aan en roept: “Was jíj dat??”

Door Mieke: Ik was ook slachtoffer en Frank zelf ook.

Door schoonfamilie: Jij weet niet meer in welk bed jij stapt.

Door familie van Mieke: Zo erg was het toch niet?

Door mijn ouders: Wij wisten niet beter, jij was een moeilijke puber.

Door de vriendin van Mieke: Ik vond eigenlijk vooral Mieke altijd heel zielig.

Door de vriend van Mieke later haar echtgenoot: Jij was wel jong maar je leek al zo volwassen.

Door oud-docenten: Dat hij een jong blaadje lust snappen we, maar zoek dan iets mooiers uit.

Niemand vroeg mij ooit wat er dan eigenlijk precies gebeurd was.

15. Een poging tot een 2^e gesprek met Mieke Wijdeveld

4 dec 2019 – Gesprek Anne-Marie, Ton en Jeroen met Gonnie en Paul Velthuis (vriendin en partner van Mieke Wijdeveld).

Ter voorbereiding op dit gesprek neemt Paul Velthuis per e-mail op 4 nov 2019 zelf contact op met Elly, een 3^e slachtoffer van het seksueel misbruik van Frank Bakermans.

“Anne Marie heeft, naar ik heb vernomen, een brief die Mieke aan jou heeft geschreven in haar bezit. Deze wordt ingezet als pressie middel. Ook hier zou ik met jou naar willen kijken.”

En in een vervolg e-mail op 14 nov 2019:

“In mijn eerste mail gaf ik aan dat Anne Marie in het bezit is van een brief die Mieke aan jou heeft geschreven. De kans bestaat dat deze brief wordt ingezet op een wijze dat dit voor Mieke en wellicht ook voor jou pijnlijk kan zijn. Zou je hier, los van het feit of er iets tegen te doen is, nog eens naar willen kijken?”

6 dec 2019 – Brief van Mieke Wijdeveld aan Anne-Marie naar aanleiding van het gesprek met Gonnie en Paul:

“Ik heb 35 jaar niet meer met je gesproken en ben verder gaan denken vanuit de waarheid die ik destijds dacht te zien. Ik zag iemand waarvan ik dacht dat ze blij en gelukkig was. Ik begreep … (…) … er een kant is die ik niet gezien en ook later niet bedacht heb. Noem het naïef,….. noem het dom....”

Wat opvalt is dat Mieke hier een nieuw inzicht lijkt te presenteren en “Ik heb 35 jaar niet meer met je gesproken…” terwijl er, 18 maanden daarvoor, op 26 juni 2018 een gesprek tussen Anne-Marie, Mieke Wijdeveld en Ton Gorissen heeft plaatsgevonden. Toen al heeft Anne-Marie haar geconfronteerd met haar medeplichtigheid. Zie ook het verslag van Ton Gorissen.

Al eerder werd Mieke omstreeks 1985 in een vrouwengroep publiekelijk door Anne-Marie ter verantwoording geroepen. Daarnaast moet het ontslag in 1990 van haar man als leerkracht van het Marianum expliciet vanwege het seksueel misbruik bij haar toch ook tot zelfreflectie hebben geleid. Zeker ook omdat haar eigen positie onder vuur kwam te liggen. Het is dan na 35 jaar niet heel geloofwaardig om te zeggen: “Ik zag iemand waarvan ik dacht dat ze blij en gelukkig was.”

17. De betekenis van onderzoeker Ton Gorissen voor Anne-Marie

Ton Gorissen heeft Anne-Marie in heel veel gesprekken en situaties begeleid. Hij gaf haar de erkenning dat het seksueel misbruik was, dat het ook destijds strafbaar was en dat het zeker tot een veroordeling zou zijn gekomen. Vanuit zijn deskundigheid en meer dan 30 jarige ervaring als zedenrechercheur kon hij heel goed invoelen wat het misbruik voor een slachtoffer als Anne-Marie betekent.

Daarom is Ton Gorissen voor Anne-Marie heel erg belangrijk geweest.

Na een gesprek met Ton over het 1^e bezoek dat hij aan Frank en Linda heeft gebracht zet Anne-Marie haar gedachten over het proces op papier:

“De vraag die ik aan jou heb is: Wil je niet sneller gaan dan ik aangeef. Want daarin ligt de kern van wat het doel is van dit gesprek voor mij. Ik heb absoluut vertrouwen in het feit dat jij het voor mij goed wilt doen. Maar ik voel heel sterk: ga niet te snel. Dat voelt niet veilig. Dan haak ik af. Ik probeer uit te leggen waarom.

"hij wordt goed verzorgd"

"hij toont berouw en het betekent voor hém veel"

"aansluiten van Mieke"

"ze spreken er met elkaar over, de nieuwe vrouw, de dochter, de ex"

De openheid daar is bedreigend, ik wantrouw die zeer. Juist in die openheid ben ik toen voor mijn gevoel ingetrapt en heeft veel schade gedaan. En juist die openheid voelt alsof ik speelbal wordt net als toen. En die openheid ontneemt mij de kans om boos te zijn en te laten weten wat het met mij gedaan heeft. Ik wil niet horen wat het met hen gedaan heeft. Dat kan ik niet, ik moet eerst mijn eigen gevoel kunnen uiten. En dat mag niet beïnvloed worden door dingen van hen ... ik ben erg bang voor een herhaling van wat er destijds gebeurde. Dat mijn gevoel wordt gemanipuleerd.”

Anne-Marie geeft aan wat voor haar belangrijk is:

“Mijn bedoeling is niet dat ik hem (en haar) vergeef zodat hij met een gerust hart kan sterven. Mijn bedoeling is dat ík verder kan en mijn gevoel over wat er gebeurd is en wat dit in mijn leven heeft betekent bij hen kan neerleggen. Ik heb, op dit moment in mijn proces, geen interesse in informatie over wat het voor hen betekent.

Ik wil mijn verhaal op papier hebben, aangifte doen, en daarna het gesprek. Zodat mijn verhaal intact blijft.”

Gezien worden en erkend worden

Uit een persoonlijke notitie van Anne-Marie:

“Ik zit tegenover mijn therapeute en de oud zedenrechercheur die me helpt. Het is 38 jaar nadat ik 14 werd. Twee grotere tegenpolen qua types ben ik zelden tegen gekomen. Ik vind het doodeng met hen samen in een kamer te zitten. Ik ben bang dat ze elkaar niet leuk vinden. Ze kijken me beiden aan als ik vertel en ik zie compassie in hun ogen en ik laat plotseling toe wat ik voel.

En beiden bleven zeggen dat het nooit had mogen gebeuren, dat het strafbaar was, dat er NIETS was wat ik gedaan heb of gevoeld of wat dan ook waardoor het mijn schuld was. ... ik dacht ... dus het klopte ... mijn gevoel diep van binnen, die scheur die ís er ... die komt daardoor ...

Dat ze het menen. Ieder vanuit een totaal verschillende achtergrond: “Wat hij deed had hij nooit mogen doen en was niet jouw schuld. Het was strafbaar. Ook toen al. Er is niets wat jij gedaan hebt waardoor dit gebeurde. Wat zij deed maakt haar medeplichtig.”

Ik loop op roze wolkjes naar buiten. Het klopt dus dat er een scheur in mij zit, altijd al, die ik diep van binnen gevoeld heb. Het besef beneemt me de adem en dan val ik in 1000 stukjes uit elkaar … en begon aan mijn barre tocht ... inmiddels heb ik van al die stukjes een nieuw masterpiece geknutseld dat mooier is en zoveel beter voelt. Maar ik zal dat moment met die twee geweldige mensen nooit, nooit vergeten.”

24. Logboek wijzigingen website

Donderdag 28 december 2023

• Nieuw hoofdstuk ‘Wat rector Theo Seelen wist en wat hij deed’ toegevoegd
  
• Transcriptie gesprek 12 feb 2020 tussen Theo Seelen en Anne-Marie toegevoegd

• Psycholoog Wiedeke Oldenboom reflectie op therapie-2023-12-19 toegevoegd

Zaterdag 2 maart 2024

• Nieuw hoofdstuk ‘Mieke Wijdeveld sommatie verwijderen website’ toegevoegd
• Nieuw hoofdstuk ‘De Limburger artikel Anne-Marie Wintels seksueel misbruik za 2 mrt 2024’ toegevoegd
  
• Nieuw hoofdstuk 'Traumapsycholoog Iva Bicanic: ‘Schuld staat bij slachtoffers met stip op één, ze betrekken het áltijd op zichzelf’' toegevoegd

Zondag 10 maart 2024

• Brief van slachtoffer Sandra aan Mieke Wijdeveld-2024-02-18 toegevoegd

Dinsdag 26 maart 2024

• Nieuw hoofdstuk ‘Durf te zien – De Limburger terugblik Anne-Marie Wintels seksueel misbruik ma 25 mrt 2024‘ toegevoegd
• E-mail oud-leerling op 21 maart 2024 aan Mieke Wijdeveld naar aanleiding van de sommatie om de website te verwijderen

Vrijdag 3 mei 2024

• Document Anne-Marie Wintels voorbereiding gesprek met Mieke Wijdeveld 26 juni 2018 en toelichting toegevoegd

• Brief Mieke Wijdeveld aan Ton Gorissen 27 juni 2018 toegevoegd
  
• Document Limburger-fotokwestie-Anne-Marie-Wintels-seksueel-misbruik-2024-04-03 toegevoegd
  

Zondag 26 mei 2024

• Overlijden Anne-Marie op 16 mei 2024, artikel Limburger-overlijden-Anne-Marie-Wintels-seksueel-misbruik-2024-05-18 en Anne-Marie Wintels-overlijden-nagedachtenis-kaart-2024-05-23 toegevoegd